Na rubieżach Wielkopolski – KALISZ i Zamek w Gołuchowie

W sierpniową słoneczną sobotę (10.08.2024 r.) grupa turystów z OZ/PTTK „Huta Andrzej” wyruszyła w kierunku Wielkopolski. Celem jednodniowej wyprawy był Kalisz i zamek w Gołuchowie.
Wyjazd był poniekąd kontynuacją jesiennej wycieczki szkoleniowej sprzed roku, kiedy zwiedzaliśmy stolicę regionu Poznań oraz pobliskie zamki w Rogalinie i Kórniku.
Początki państwa polskiego wszystkim kojarzą się z okolicami Poznania, Gniezna, podczas gdy najnowsze odkrycia archeologiczne wskazują na tereny obecnego Kalisza, a dokładnie Zawodzia, gdzie zrekonstruowano wczesnośredniowieczny gród, obecnie Rezerwat Archeologiczny.
Sami Kaliszanie promują swoje miasto jako „Młode duchem, najstarsze miasto w Polsce”, powołując się na zapis na najstarszej mapie świata autorstwa greckiego geografa Ptolemeusza z II w. n.e., na której oznaczono nazwę osady CALISIA, na Szlaku Bursztynowym.

Wyruszamy

Bieszczady są daleko. I są rozległe. Bardzo. Jeszcze o tym nie wiemy, ale wkrótce się przekonamy. Na razie stoimy na parkingu przy kościele, powoli milkną dzwony, które zdają się śpiewać właśnie w tej chwili, by specjalnie dla nas odegrać pochwalną pieśń. Przez chwilę przemyka przez myśl: „nawet Bóg cieszy się naszą radością”, a wraz z ulatniającymi się o poranku dźwiękami zostaje z nami Jego obecność. Nie, aż tak chyba wyjątkowi nie jesteśmy, gdzież nam do tak wysokich progów, pewnie to tylko przypadek. Później nadlatuje następne skojarzenie: „to sprawka proboszcza, wszak startujemy z jego parkingu”, ale i z tym wyróżnieniem jest kłopot, w końcu jest za piętnaście siódma, za chwilę w kościele msza i z niebiańskich uniesień lądujemy twardo na podłożu, czekając na autobus, który zabierze nas w Bieszczady.

Zawrat, Świnica, Gęsia Szyja, Czerwone Wierchy, Jaskinia Mroźna, Kalatówki, Murowaniec – to tylko niektóre z miejsc, które znalazły się na liście naszych podejść. Tegoroczna wycieczka do Zakopanego przejdzie do historii pod znakiem niepewnej pogody i nieudanych ataków szczytowych. No cóż, nie zawsze trafiają się sprzyjające warunki i trzeba wykorzystać, co natura daje.

Najlepsza pogoda szykowała się podczas drugiego dnia pobytu w Zakopanem. Po śniadaniu kilka grup wyruszyło na tatrzańskie podboje. Najbardziej ambitna zaplanowała wejście na Świnicę. Ruszyła szlakiem na Murowaniec, by stamtąd podjąć próbę wejścia na szczyt. Pogoda nie torpedowała zamiarów, chociaż już z samego rana było czuć porywiste podmuchy wiatru. Szczęściem nie padało i na deszcz się nie zanosiło. W trakcie wchodzenia wiatr zaczął się wzmagać, a wkrótce z telefonów posypały się ostrzeżenia TOPR-u o nadciągających silnych podmuchach w górnych partiach gór. I rzeczywiście, nawet na Murowańcu już dość mocno dmuchało. Nasza ekipa po naradzie zdecydowała, że nie będzie ryzykować i zamiast na Świnicę, poszła w kierunku Gęsiej Szyi.

Na 8 czerwca z samego rana, bo już o godzinie 6-tej, zaplanowano ostatni w tym roku szkolnym rajd dla młodzieży. Wstać tak wcześnie było ciężko dlatego niektórzy spóźnili się na autobus a nawet musieli go gonić. Pogoda zapowiadała się wspaniale, więc cała grupa w dobrych humorach oczekiwała dotarcia do Przełęczy Lądeckiej, gdzie zaplanowano start wycieczki. Po drodze, jak zawsze, Pan Piotr ciekawie opowiadał nam o miejscu, do którego zmierzaliśmy. Byliśmy jednymi z pierwszych turystów na parkingu więc, udało się bez problemu zaparkować autobus.

Na wikipedi na temat Śnieżnika piszą tak: Śnieżnik, zwany też Śnieżnikiem Kłodzkim, dawniej Kładską Śnieżką, po czesku Kralicky Sneznik, po niemiecku Glatzer Schneeberg - najwyższy szczyt po polskiej stronie w Sudetach Wschodnich i w Masywie Śnieżnika. 17-ty co do wysokości w całych Sudetach, jest jedynym szczytem w Masywie Śnieżnika, który wystaje ponad górną granicę lasu. Śnieżnik jest rozrogiem - zwornikiem sześciu grzbietów, ale mają one długie opisy, więc zainteresowanych odsyłam do źródła. Z ciekawostek warto jeszcze dodać, że w sprzyjających warunkach pogodowych ze Śnieżnika widać alpejskie szczyty w Austrii.

My wyruszyliśmy na Śnieżnik, bo dawno już nas tam nie było, a od dwóch lat stoi na nim nowa wieża widokowa, z której widać naprawdę dużo. Wycieczka ruszyła spod Urzędu Gminy, gdzie przyjechał po nas nowy autobus z Gogolina i to z nowym kierowcą. Nie w tym rzecz, że autobus prosto w fabryki, a szofer prosto z kursu prawa jazdy, ale że ten autobus i ten szofer jeszcze nas nie woził. I żeby nie trzymać w niepewności, obydwaj się sprawdzili, autobus wygodny, a szofer profesjonalista, wszędzie dojechał, wszędzie wjechał, wszędzie nawrócił i wszystkich bezpiecznie na miejsce dowiózł.

Pogoda jest niepewna. Kilka ostatnich dni nie napawało optymizmem, a i dziś rankiem wilgoć w powietrzu nie nastraja optymistycznie. Na szczęście nie pada, chłód za oknem nie wydaje się zbyt dojmujący i choć słoneczko jeszcze śpi, to zbieramy się powoli i zmierzamy na parking przed kościołem, skąd mamy wyjechać do Szczyrku. Na parkingu parę osób już czeka, a wkrótce rozbrzmiewają pobliskie dzwony - czy to dla nas specjalnie? Patrzymy na zegarki, już szósta, autobus zawija i zajmujemy miejsca. Jeszcze chwila, kilka ostatnich przygotowań, kierownik sprawdza, czy wszyscy są i ruszamy. Pierwszy postój już za chwilę, zabieramy resztę grupy spod PKP i kierujemy się do Strzelec, gdzie na stacji benzynowej czeka ostatnia grupa. W Strzelcach zmrok powoli już opada za horyzont, a na wschodzie zaczyna się przejaśniać. Dokoła ciągle chmury, w nocy nie było ich widać, ale teraz doskonale przysłaniają niebo - dziś słońca nie będzie, zdają się grzmieć, ale my pełni nadziei udajemy, że tego pomruku nie słyszymy. Niektórzy opierają się o szyby i bezwiednie spoglądają na przesuwające się obok krajobrazy, niektórzy dosypiają przedwcześnie zakończony dziś nocny odpoczynek i tak rozpoczynamy naszą wycieczkę do Szczyrku, ostatnią górską imprezę roku.

Wraz z rozpoczętym rokiem szkolnym OZ/PTTK Zawadzkie zorganizował wycieczkę szkoleniową do Poznania. Był to trzydniowy wyjazd, w trakcie którego zwiedziliśmy wiele atrakcji w samym Poznaniu i okolicach. Rozpoczęliśmy w Kórniku, gdzie zatrzymaliśmy się na trasie do Poznania, by obejrzeć znajdujący się tam zamek. Wejścia na zamek „strzeże” fosa wypełniona wodą, ale szczęśliwie przecięta brukowanym mostem, więc z wejściem nie było kłopotów. Zamek zwiedzaliśmy w dwóch grupach pod okiem przewodników, którzy opowiadali o historii zamku i znajdujących się w nim eksponatach. Po obejściu zamku pojechaliśmy do Rogalina, gdzie mogliśmy podziwiać znajdujący się tam pałac. Rogalińska rezydencja sprawiła na uczestnikach dużo większe wrażenie, a po powrocie do Zawadzkiego uznana została za największą atrakcję wycieczki.

Sobotnia wyprawa do miejsca spoczynku polskich królów rozpoczęła się z niewielkim poślizgiem od wyjazdu z parkingu przed kościołem. Wcześnie rano, już o szóstej zbieramy się opodal majestatycznej dzwonnicy i przyglądamy się, jak długi autobus manewruje na parkingu i ustawia się przodem w kierunku jazdy. Wydawałoby się, że taki autobus nie jest przesadnie długi, ale na placu przed kościołem jego wymiary zyskują na znaczeniu i nabierają mocy sprawczej, a ta każe... przeparkować kilka razy do przodu i tyłu, aż w końcu ogromna bestia ustawia się tak, jak zaplanował kierowca. Wsiadamy do środka, sprawdzamy listę, witamy się ze sobą i ruszamy na PKP, by zabrać resztę grupy, po czym kierujemy się na Strzelce Op., a stamtąd wjeżdżamy na autostradę, darmową, co podkreślają wielkie banery reklamowe, ale... nie dla autobusów. Zmierzamy w stronę Gliwic, Katowic, mijamy Śląsk, wjeżdżamy w Małopolskę.

Wyjeżdżamy do Zakopanego. Droga przez Żędowice rozkopana, więc jedziemy przez Strzelce. Prognozy na dziś nie są najlepsze, po południu w Zakopanem ma padać, ale może nie będzie tak źle. Za Strzelcami wbijamy się na autostradę, która od dziś jest bezpłatna (choć akurat nie dla autobusów) i suniemy w stronę Krakowa. Tuż za Katowicami zjeżdżamy w boczną drogę, bo tym razem po drodze zawijamy do Wadowic. Wadowice, wiadomo, gdyby nie papież, nikt by nie wiedział, gdzie to i co to, ale że z miasta tego wyszedł jeden z największych Polaków w historii, kawalkady pielgrzymek i wycieczek do Wadowic są na porządku dziennym.

Dziś zaczynamy inaczej. Zwykle wsiadamy do autobusu przy stacji benzynowej, ale ponieważ droga jest rozkopana, tym razem zbieramy się przy Urzędzie Miasta i Gminy. Zawsze to jakaś nowość. Kierowca już czeka, tymczasem uczestnicy wyprawy się zbierają i wkrótce ruszamy. Autobus ledwo się mieści w alei dębowej obok byłego posterunku policji, jednak kierowca z gracją rozsuwa świeżo pobudzone do życia rozłożyste gałęzie dostojnych drzew. Po chwili przepychanek wyjeżdżamy na główną ulicę Zawadzkiego, a kiwające się z tyłu dęby zdają się machać nam na pożegnanie życząc szczęśliwej podróży. Po drodze zawijamy na parking przy PKP, gdzie zabieramy kolejną grupkę turystów i ruszamy w stronę Fosowskiego, gdzie kompletujemy skład.